باله می‌تواند برای کسانی که با آن آشنا نیستند، یک هنر گریزان باشد، تا حد زیادی به دلیل غیرقابل دسترس بودن آن. متأسفانه، ماهیت مبهم این رشته اغلب به این معنی است که تلاش‌ها برای روشن کردن کارکرد درونی آن با شکست مواجه می‌شوند و این تحریف‌ها در نهایت ماهیت واقعی هنر سنتی را زیر و رو می‌کنند. این در هیچ کجا به اندازه فیلم های رقص مشهود نیست. آخرین ساخته شده «پرندگان بهشت» از استودیو آمازون به کارگردانی سارا آدینا اسمیت و بر اساس رمان «ستارگان درخشان» نوشته A.K. کوچک. این فیلم یک هیجان روانی، فانتزی و جاه طلبی است که از تقلید از سلف خود، قو سیاه، خجالتی نیست. اسمیت بینندگان را وارد تاریکی از دوستی، رابطه جنسی و خیانت می کند، اما در به تصویر کشیدن خود از دنیای باله ناامید کننده است.
فیلم «Birds of Paradise» حول محور دو قهرمان می‌چرخد: کیت سندرز (دایانا سیلورز) و مارن دوراند (کریستین فراسایث). کیت یک تازه وارد آمریکایی با بورسیه تحصیلی در محیط بسیار رقابتی و خارجی در مدرسه باله اپرای پاریس تنها پس از چهار سال آموزش است. در همین حال، مارین یک رقصنده با استعداد مدرسه و همچنین دختر سفیر آمریکا در فرانسه است، با گذشته ای آشفته و رابطه ای با رقص. زن ها رابطه ای آشفته و ناآشنا دارند، که در یک نبرد (به معنای واقعی کلمه) مرگبار شروع می شود اما به سرعت به یک پیوند قوی در سطح خواهر و برادر تبدیل می شود.
سکس اساس کل فیلم است. این یک انتخاب غافلگیرکننده است، و انتخابی است که به قلمروی مشکل‌ساز منحرف می‌شود - نه در حضور خود جنس، بلکه در بیان اینکه رقص ماهیت جنسی دارد. در ابتدای داستان، کیت برای کمک به دانش آموز ستاره می رود. او او را از طریق یک ورزش بی‌ربط می‌برد، بدنش را دستکاری می‌کند و به او می‌گوید که "بالرین عالی" کسی است که "تسلیم کامل" را قبل از داشتن رابطه جنسی با او تمرین می‌کند.
آنچه پس از رضایت مشکوک نگران کننده است، احساس اجتناب ناپذیری و ارائه عمل واقعی رقصیدن به عنوان یک عمل جنسی است. عمل دوربین حتی به این معنا می‌افزاید، زیرا روی اندام‌های آنها حلقه می‌شود و اغلب روی دست‌های مرد تمرکز می‌کند که بالرین را در کمر او نگه می‌دارد، و باعث ایجاد یک عمل جنسی می‌شود که قرار نیست به این شکل دیده شود. با توجه به اینکه باله و رقص به طور کلی سابقه رابطه جنسی بیش از حد دارند - که به ویژه برای دانش آموزان جوان مضر بوده است - نحوه برخورد "پرندگان بهشت" با مسائل جنسی کر کننده و آسیب رسان به گفتمان در مورد این موضوع است.
نوشته اغلب شلخته است و می توان انتظار پیچش های داستانی را داشت که اعتبار شخصیت ها و داستان را تضعیف می کند. خارهای معشوقه باله، یا یک لحظه همدردی بین کیت و تنها بانوی سیاهپوست در مدرسه، با حقیقت طنین انداز می شود - اما به شکلی مبتذل ارائه می شود، و با چنین ملودرامی، احساس غیراصولی و توخالی می کند. کیت که توانایی خرید کفش های پوینت خود را ندارد و تنها چند سالی است که می رقصد، این قدرت را دارد که غیرقابل دسترس بودن و نخبه بودن دنیای باله را برجسته کند، به خصوص در نزدیکی مارین، که تمام ویژگی ها و ارتباطات یک بالرین را دارد. می تواند امیدوار باشد. با این حال، از آنجایی که فیلم تاکید زیادی بر ارزش شوک و درام دارد، به جای آن پارانویا و شادی برجسته شده است. لحظات آرام‌تری که ممکن است باعث همدردی واقعی شود، مانند صحنه‌های کیت که کارهای اضافی انجام می‌دهد، به چند پلان مونتاژ زودگذر تنزل داده می‌شوند.
پرندگان بهشت با به تصویر کشیدن آب های طوفانی و غیرقابل پیش بینی دوستی جوانی که تنش ها با فشار مضاعف آرزوهای هنری آنها تشدید می شود، در شفاف ترین و متفکرترین حالت خود قرار دارد. کیت و تفنگداران دریایی محکم به یکدیگر چسبیده اند: کیت به یک دوست و مربی در این مکان خارجی نیاز دارد، در حالی که تفنگداران دریایی به دنبال کسی هستند که شکاف زندگی او را که توسط برادر دوقلویش که اخیراً خودکشی کرده است پر کند. سیلورز و فروسث در اینجا شیمی آشکاری دارند و رابطه قوی را به طرز درخشانی به تصویر می کشند. اما این دو هرگز موفق به شکستن پوسته تخم مرغ نمی شوند و در این رقص پیچیده اعتماد به نفس، رقابت و جستجوی روح، فیلم داستانی تداعی کننده پیدا می کند.
رقص واقعی فیلم در استاندارد بسیار بالایی قرار دارد و رقصندگان حرفه‌ای واقعی مانند دانیل کامارگو (باله سلطنتی)، سولومون گلدینگ (رویال سابق)، یا اوا لومبه را به نمایش می‌گذارد. در حالی که سیلورز و فورسث فاقد مهارت فنی دقیق رقصندگان حرفه ای هستند، هر دو دارای کارایی شگفت انگیزی هستند و پایه ای واضح و خطوط طولانی زیبا را نشان می دهند. فورسث به‌ویژه کیفیت اکشن و هنرمندی فوق‌العاده‌ای را در کار انفرادی معاصر خود در پایان فیلم نشان می‌دهد.
به عنوان فیلمی درباره پیچیدگی‌های دوستی نوجوانان، پرندگان بهشت جذاب است، البته گاهی اوقات به‌طور غیرمنطقی دراماتیک. اما به عنوان یک فیلم رقص، ناامید کننده است. بار دیگر، به تصویر کشیدن دنیای باله به وضوح نسبت به مضامین اصلی خیانت و نمایش ثانویه است، با شدت طبیعی شکل هنری تنها به عنوان پشتوانه ای برای طرح دراماتیک تر استفاده می شود. در مورد Birds of Paradise، این سوء استفاده عمیقاً ناامید کننده است، در زمانی که پیشرفت هایی در جهت تسهیل گفتگوهای معنادار و سازنده در مورد موضوعات در صنعت انجام شده است. فیلم‌های باله می‌توانند هنر سنتی، انحصاری و غیرقابل دسترس را برای مخاطبان گسترده‌تری به ارمغان بیاورند، اما باید مراقب باشید که ایده‌های مضر قدرت، جنسیت و سیاست را در صنعت تداوم ندهید.
- ۰۰/۱۰/۰۱