نقد و بررسی «تازه کار»: در درام بی امان لورن هادوی، روئینگ کالج عرصه ای برای آسیب شناسی جدید موفقیت است.
«شاگرد» یک فیلم هیجان انگیز از سمت تاریک ورزش است. این یک فیلم است، مانند "Personal Best" یا "Prefontaine" که بسیاری از ستارگان ورزش احتمالاً می توانند با آن ارتباط برقرار کنند، اما همچنین فیلمی برای هر کسی است که از نظر وجودی در کلاس بدنسازی احساس ناراحتی می کند. شخصیت اصلی - و این اغراق نیست، با توجه به نگاه بداخلاق و بی امان او که در هر صحنه هزار یارد را در بر می گیرد - الکس دال (ایزابل فورمن)، دانشجوی دانشگاه ولینگتون است، واحه ای بدبخت از صفحات بتنی مدرن، که تصمیم می گیرد به آن بپیوندد. تیم در آنجا قایقرانی می کند. او به دنبال بورسیه ورزشی نیست (او در کلاس دبیرستان دوم شد و یک پرواز کامل را برد)، ورزشی که در آن تجربه ای ندارد. در ابتدا، هنگامی که او شروع به انجام ERG می کند، خود را در یک ماشین قایقرانی که میزان کار انجام شده را اندازه می گیرد، به بند می اندازد، به نظر می رسد که هم از نظر فیزیکی خودآگاه است و هم از نظر ظاهری مانند مری کاترین گالاگر به مولی شانون.
اما دال همانطور که می شناسند برای باخت به تیم نپیوست. او کاملاً رقابتی است - با همکارانش و با خودش. او می خواهد هر مانعی را شکست دهد، بر درد خود مسلط شود (و به او اجازه دهد تا بر آن مسلط باشد)، نه فقط برای پیروزی، بلکه از هر جهت و به هر قیمتی که باشد. آیا او علاقه زیادی به کایاک سواری دارد؟ ما مطمئن نیستیم. تقریباً بی ربط است. اشتیاق او موفقیت است. او با کایاک سواری به عنوان یک تلاش نظامی رفتار می کند و آن را با دقت مازوخیستی بی نظیر انجام می دهد. او تازه کار است (یکی از تازه کارها در تیم، که قبل از اینکه بتوانند به دانشگاه منتقل شوند، به این شکل نامیده می شوند)، اما او همچنین گروهبان مته مسلط است. یکی از شوخی های اصلی فیلم این است که مربیان تیم، مربی پیت (جاناتان شری) و مربی ادواردز (کیت دراموند)، "استاد وظایف سخت" هستند، اما وقتی صحبت از مربیگری متعصب ترین ها می شود، مزخرف هستند. جوان آنها باید مدام به او بگویند که کمتر سخت کار کند.
«شاگرد» جایزه بهترین فیلم بلند آمریکایی را در جشنواره فیلم ترایبکا امسال به خانه برد و اوایل این هفته نامزد پنج جایزه Independent Spirit شد (فیلم فردا اکران می‌شود). این اولین فیلم به نویسندگی و کارگردانی لورن هادوی و هادوی است که با مهارت شدید کار می کند و هر شات را هیجان انگیز و فراگیر می کند. این باعث می شود که نسخه بتا داستان هشداردهنده یک ورزشکار در مورد رسیدن به سن با عناصر یک فیلم ترسناک روانشناختی واقعی خودتنبیه کننده تلاقی کند. ما در آن ERGها، همراه با دال، در آن پاروها دور می‌چرخیم، در طول مسابقه در قایق هستیم، تا حد زیادی خیس از عرق او، و پس از آن زیر دوش، به تاول‌های خونی که روی کف دست‌هایش ایجاد شده است می‌مالیم. .
هادوی تدوینگر صدا برای "Whiplash" بود، و راهی وجود دارد که "شاگرد" این فیلم بیرحمانه جوانی را که خود را زنده می خورد تا به اوج برسد، تکرار می کند. اما درامر با بازی مایلز تلر مربی خود را داشت - یک اسلشیر عذاب‌کش - همیشه او را به شکل سی می‌زد. Simmons Debonair Gazbo's Monster. دال در «شاگرد» دشمن سرسخت اوست. یک مونتاژ تمرینی وجود دارد که مونتاژ مواد مخدر را در «مرثیه‌ای برای یک رویا» تداعی می‌کند و سکانس‌های قایقرانی به طرز طنزآمیزی با لحن‌های مخملی برندا لی و کانی فرانسیس تنظیم شده است. فیلم همچنین با زبان قایقرانی به شما حمله می کند که به گونه ای پرواز می کند که گاهی اوقات تعریف آن دشوار است (مربی: 60 دقیقه می دوید، بقیه در 4 ثانیه است).
ایزابل فورمن در دال زرق و برق مرموز ترسناک و جاه طلبی انسانی را تراوش می کند. همانطور که آموختیم، دال همچنین یکی از دشوارترین رشته های فیزیک در کالج است (اگرچه شاید کمترین موفقیت را داشته باشد)، در هر آزمون سه بار شرکت می کند، مدت ها بعد از اینکه همه کلاس را ترک می کنند، آنجا می نشیند، و هنوز موفق نشده است. آیا او به فیزیک متعهد است؟ نه لزوما، اگرچه تسلیم خواستگاری عشق بی‌رحمش، دنی (دیلون) می‌شود، اما او یک مهمانی را که اجرا می‌کند تماشا می‌کند و سپس با او به رختخواب می‌رود. در این صحنه ها فورمن با شدت ظریف خود از دال شخصیتی جذاب و معتبر می سازد. اگر تازه ساکن می شد و دانشجوی معمولی می شد، دنیا صدف او می شد. اما این بخش دیگر آن - Dall The Overchiever - مانند هویت زامبی‌هایی است که شما در اختیار دارید. اغراق نیست اگر او را به عنوان شخصیت شرور در یک فیلم دیگر تصور کنید: بسیار متمرکز، بسیار خودخواه و بسیار تهاجمی.
قراره دوستش داشته باشیم؟ لورن هادوی در تیم قایقرانی کالج بود و این فیلم را بر اساس تجربیات خودش ساخت، بنابراین ممکن است به نظر برسد که پاسخ مثبت است. دال قهرمان است و ما قرار است او را دلسوز بدانیم تا با تجربه او ارتباط برقرار کنیم و به سمت او کشیده شویم. هادوی واقعا کارگردانی است که می تواند این کار را انجام دهد. با این حال، راهی برای ما وجود دارد که از دال دور بمانیم و به دنبال آن نزدیک شویم. به او فرصتی داده می شود تا به دانشگاه رگاتا برود، اما او همه اعضای تیم را پشت سر می گذارد، به طوری که آنها علیه او توطئه می کنند. و فیلم به قدری برای ارائه کمال روان رنجور او متمایل است که ما نمی توانیم از آن عقب نشینی نکنیم، نمی توانیم احساس کنیم که او در مسیر اشتباهی قرار گرفته است. فیلم هم همینطور فکر می کند. به نحوی، او فقط منتظر است تا به او برسد.
چیزی که به «شاگرد» پژواک می‌دهد این است که من فکر نمی‌کنم در اصل فیلمی در مورد دو و میدانی باشد. بلکه یک درام درباره وضعیت ذهنی تازه غالب است: این احساس، به ویژه از جانب آن جوانان امروز، که تفاوت بین موفقیت کلی و هر چیزی کمتر از کل دستاورد، زندگی و مرگ است - که آینده آنها ممکن است به آن بستگی داشته باشد. برای رسیدن به موفقیت خود را می کشند این طرز فکری است که در ابتدایی ترین سطح خود از یک ساختار اقتصادی فاسدتر پدید آمده است - این تصور (و شاید، از جهاتی، واقعیت) که اگر در اوج نباشید، هیچ جا نیستید. فیلم «شاگرد» برای تحقیق در مورد متافیزیک روانشناختی و عاطفی این عقیده از توهین به مقدسات دانشگاهی استفاده می کند. این فیلم به تصویر می‌کشد که وقتی زندگی با گرسنگی برای پیروزی متوقف می‌شود، چگونه به نظر می‌رسد.
- ۰۰/۱۰/۲۰